Koncepcja NDT-Bobath proponuje wszechstronne podejście do oceny i leczenia dzieci z zaburzeniami neurologicznymi.
Metoda została zapoczątkowana w latach 40 XX w. w Londynie przez małżeństwo Bertę i Karela Bobath, a następnie zmodyfikowana przez E. Knög i współpracującą z nią M. Quinton.
U podstaw koncepcji leży dokładna znajomość sekwencji prawidłowego rozwoju ruchowego dziecka od pierwszych dni życia oraz nieprawidłowości, które można u nich zaobserwować już na bardzo wczesnym etapie rozwoju.
Pierwsze nieprawidłowości zaburzeń rozwoju ruchowego dotyczą zwykle jakości wykonywanego ruchu przez dziecko, które są wynikiem zaburzeń napięcia mięśniowego. Nadmierne reakcje prostujące lub zginające wpływają hamująco na prawidłowy rozwój dziecka.
Zgodnie z koncepcją „ Nie uczymy ruchów, ale czynimy by były one możliwe” – (K i B Bobath 1881) w związku z tym mottem ćwiczenia mają na celu;
– normalizację napięcia mięśniowego,
– hamowanie odruchów,
– dążenie do kontroli postawy oraz wyzwalanie ruchów jak najbardziej zbliżonych do prawidłowych oraz przeniesienie zdobytych umiejętności na czynności życia codziennego, takie jak zabawa, czy jedzenie.
W terapii zaleca się współuczestnictwo rodziców, gdyż dużą uwagę przywiązuje się, obok ćwiczeń, do prawidłowej pozycji dziecka w domu, podczas takich czynności jak: karmienie, ubieranie, rozbieranie, podnoszenie, noszenie i zabawa. W czasie tych codziennych czynności dziecko uczy się, doświadcza, reguluje oraz integruje zmysły.
W tej koncepcji uwzględnia się również plastyczność mózgu, co stwarza podstawy i tłumaczy skuteczność terapii.