Twórczynią teorii integracji sensomotorycznej jest A. Jean Ayres.
„Nie ma nic w umyśle, czego najpierw nie było by w zmysłach” – Arystoteles.
A zatem integracja sensomotoryczna to proces, dzięki któremu mózg odbiera, segreguje, interpretuje i integruje docierające do niego informacje, aby moc je później wykorzystać w celowym działaniu. Umiejętność ta pozwala dziecku zrozumieć jak funkcjonuje otaczający je świat i nadaje sens nieustannie docierającym do niego bodźcom.
Dziecko cierpiące na zaburzenia przetwarzania sensorycznego (SPD) ma trudności z przetwarzaniem i wykorzystaniem informacji otrzymanych za pomocą zmysłów (wzroku, słuchu, dotyku, ukł. przedsionkowego, czucia priopriocepcji oraz interocepcji), co sprawia, że wykonywanie wielu codziennych czynności stanowi dla niego duże wyzwanie.
Oznakami zaburzeń integracji sensomotorycznej może być:
- nadwrażliwość na dotyk, ruch, bodźce wzrokowe, bądź słuchowe
- zbyt mała wrażliwość na dotyk, ruch, bodźce wzrokowe, bądź słuchowe
- zbyt wysoki lub niski poziom aktywności ruchowej
- problemy z koordynacją ruchową
- opóźnienie rozwoju mowy
- trudności z koncentracją uwagi
- wybuchowość, impulsywność
- trudności z pisaniem czy czytaniem
Jeśli zaburzenia te nie są leczone może to prowadzić do niezgrabności ruchowej, problemów z zachowaniem, niepokoju, depresji, porażek w szkole i wielu innych skutków.
Terapia integracji sensomotorycznej (SI) wspomaga rozwój układu nerwowego dziecka. Oparta jest głównie na zabawie, a ćwiczenia dostosowane są do poziomu rozwojowego dziecka. Podczas terapii używa się takiego sprzętu jak huśtawki, platformy równoważne, duże piłki, wałki, deskorolki, różnego rodzaju faktury itp.
W czasie terapii dziecko nie uczy się konkretnych umiejętności, lecz celem jest usprawnianie bazowych systemów sensorycznych i procesów nerwowych, leżących u podłoża tych właśnie umiejętności.