Koncepcja ta powstała w 1946 r. w kalifornijskiej klinice w Valejo. Twórcą jej jest neurolog dr H. Kabat oraz fizjoterapeutka M. Knott
Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której pacjent potrzebuje.
W trakcie ćwiczeń terapeuta daje jasne polecenia (adekwatne do funkcjonowania w życiu codziennym), a jednocześnie zgodne z fizjologicznymi ruchami w kończynach czy tułowiu. Podczas terapii wykorzystuje się sprawne rejony ciała, aby doprowadzić do aktywności ruchowej w obszarach słabszych, bądź uszkodzonych (irradiacja). Istotą jest więc maksymalne pobudzenie receptorów w ciele oraz różnych obszarów kory mózgowej, w celu torowania ruchu w obszarze uszkodzonym. Wg koncepcji PNF wszystkie ruchy prowadzi się trójpłaszczyznowo i są to tak zwane wzorce ruchowe.
Ćwiczenia mają na celu :
- poprawę koordynacji i równowagi
- zwiększenie siły i wytrzymałości mięśniowej
- poprawę jakości chodu
- polepszenie czucia głębokiego
- zwiększenie zakresu ruchu
Metoda ta znajduje swoje zastosowanie u małych pacjentów z takimi zaburzeniami jak:
- mózgowym porażeniem dziecięcym,
- stan po zabiegach neurochirurgicznych,
- zaburzeniami funkcji wegetatywnych – oddychanie, połykanie,
- neuralgie,
- przepukliny oponowo-rdzeniowe,
- uszkodzenia obwodowego układu nerwowego np. splotu barkowego
- wady postawy – skoliozy, wady stóp
- zaburzenia chodu i utrzymywania równowagi
- dystrofie mięśniowe
- rdzeniowy zanik mięśni